Από τον Caravaggio στον Warhol η υψηλή τέχνη αποδεικνύεται πλούσια σε… τρόμο
Σκοτεινοί πίνακες με ανατριχιαστικά μηνύματα που αποτυπώνουν από μύθους μέχρι τον θάνατο και το φόβο, έχουν δημιουργηθεί από τους μεγαλύτερους ζωγράφους του κόσμου. Αν αντέχεις, ρίξε μια ματιά στους παρακάτω…
Saturn Devouring His Son Peter: Paul Rubens
Σύμφωνα με τον ελληνικό μύθο, τα παιδιά του Κρόνου θα τον ξεπερνούσαν κι έτσι εκείνος αποφάσισε να τα σκοτώσει, όταν ήταν νεογέννητα για να επιτρέψει στην προφητεία να εκπληρωθεί. Ο Rubens ζωγράφισε αυτή τη φρίκη. Ο Κρόνος εμφανίζεται ως στυγνός εγκληματίας που καταβροχθίζει το ίδιο του το παιδί. Ξεκινά μάλιστα ξεσκίζοντας το τρυφερό του στήθος. Ο Rubens καταφέρνει να αποδώσει τον κανιβαλισμό με τον πιο περιγραφικό τρόπο.
The Flaying of Marsyas: Titian
Στον πίνακα αυτό παρουσιάζεται ο σάτυρος Marsyas να δέχεται την τιμωρία του επειδή έχασε μια συναυλία του Απόλλωνα. Τον κρέμασαν ανάποδα και τον βασάνιζαν, ενώ κάποιος μαζεύει το αίμα και κάποιος άλλος συνοδεύει με το βιολί. Ο Τιτσιάνο μάλιστα τοποθέτησε και τον ίδιο του τον εαυτό στον πίνακα, στη δεξιά άκρη, να κοιτά με λύπη το συμβάν.
Electric Chair: Andy Warhol
Η σιωπή είναι κυρίαρχη στο έργο του Warhol η οποία περιγράφει το μέλλον οποιουδήποτε καθίσει στην ηλεκτρική καρέκλα. Το νεκρό σώμα έχει μεταφερθεί από το δωμάτιο και το σκοτάδι μαρτυρά την έλλειψη ζωής. Ο ίδιος ο Warhol είχε αναφέρει πως οτιδήποτε κάνει, έχει σχέση με τον θάνατο κι αυτό είναι εμφανές σε αρκετά έργα του
Medusa: Caravaggio
Η Μέδουσα ήταν μια από τις τρεις γοργόνες, τερατόμορφο πλάσμα με τα φίδια για μαλλιά, που μπορούσε να μεταμορφώσει σε πέτρα οτιδήποτε κοίταζε. Ήταν ανίκητη, μέχρι που ο Περσέας με τα τεχνάσματά του κατάφερε να τη σκοτώσει χρησιμοποιώντας έναν καθρέφτη και μετά δώρισε το κεφάλι της στην Αθηνά. Ο πίνακας του Caravaggio παίρνει τη μορφή ασπίδας και η Μέδουσα παρουσιάζεται στιγμιαία ζωντανή και τρομαγμένη.
The Drowning Dog: Francisco Goya
Το συγκεκριμένο έργο του Goya είναι ένα από τα λεγόμενα «μαύρα έργα ζωγραφικής», που σχεδιάστηκε απευθείας στους τοίχους του σπιτιού του έξω από τη Μαδρίτη, λίγο καιρό αφότου μια ασθένεια τον οδήγησε στην απώλεια της ακοής του. Το πιο διαχρονικό από τα εφιαλτικά του οράματα παρουσιάζει το κεφάλι ενός σκύλου να βασανίζεται να κρατηθεί έξω από το νερό.
The Nightmare: Henry Fuseli, 1781
Πρόκειται για τον χειρότερο εφιάλτη της τέχνης και μακράν τον πιο διάσημο, ένα αρχέτυπο που υπερτερεί εκείνου του Freud. Η κοιμωμένη με την αγνή σχεδόν παρθενική τουαλέτα κείτεται στο κρεβάτι σαν θυσιασμένη, με τον λαιμό της τεντωμένο και γυμνό σαν να έτοιμος να δεχτεί τη λεπίδα. Στο στομάχι της κάθεται η τρομακτική φιγούρα – ακόμα και η σκιά του που σχηματίζεται στην κουρτίνα από πίσω του – ενός καλικάντζαρου. Ακόμα κι εκείνοι που δεν αντιλαμβάνονται τους υπαινιγμούς του βιασμού της κτηνοβασίας της ηδονοβλεψίας και του φόνου, μπορούν να νιώσουν την δύναμη της μεταφοράς του ζωγράφου: Ο εφιάλτης σαν νυχτερινός βιασμός. Ο εφιάλτης του Fuseli ήταν γραφτό να προκαλεί εφιάλτες…
Severed Heads: Théodore Géricault, 1818
Μια στενή σχέση, όπως αυτή των δύο κεφαλιών σε ένα κρεβάτι, χτίζεται από τον καλλιτέχνη σε μια εικόνα που συνδυάζει στοιχεία τραγικότητας και παρωδίας. Εκείνη μοιάζει μόλις αποκοιμισμένη στο μαξιλάρι της ενώ εκείνος σαν να ροχαλίζει δυνατά. Αν παρατηρήσει όμως κανείς το πρόσωπο του βλέπει τα διάπλατα ανοιχτά μάτια του να γεμίζουν με τον τρόμο του θανάτου. Αυτές οι δύο ψυχές, αυτά τα δύο κεφάλια, αυτά τα δύο αντικείμενα, μοιάζουν με λείψανα εκτέλεσης. Ο Géricault τους τοποθετεί σε αυτή τη συγκλονιστική μετάβαση στο αριστούργημά του, «The Raft of the Medus»
