Ο Αλέξης Τσίπρας, αφού χρησιμοποίησε τη συνεργασία με τους ΑΝΕΛ, μετά αποφάσισε απλώς να τελειώσει πολιτικά τον Πάνο Καμμένο και να τον πετάξει σαν στυμμένο λεμόνι
Άρθρο του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου
Την Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου παρακολουθήσαμε ένα σπάνιο θέαμα.
Ο πρωθυπουργός απήγγειλε τον πολιτικό επικήδειο του Πάνου Καμμένου, με τον τελευταίο να παρακολουθεί από κάτω μην μπορώντας να κάνει και πολλά.
Ο Αλέξης Τσίπρας όχι μόνο κατάφερε να απαλλαγεί από τον μέχρι τώρα πολιτικό συνεταίρο του, αλλά και να τον διαλύσει πολιτικά.
Ο Πάνος Καμμένος πλέον δεν είναι ούτε συγκυβερνήτης, ούτε καν αρχηγός κόμματος. «Αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις», που θα έλεγε κι ο ποιητής.
Και αυτή ήταν μια εξέλιξη που δεν έτυχε, πέτυχε.
Ο Αλέξης Τσίπρας αρχικά βολεύτηκε με τον Πάνο Καμμένο.
Βόλευε τον ΣΥΡΙΖΑ να έχει μια σίγουρη συμμαχία με την «ψεκασμένη» πτέρυγα της «Πάνω Πλατείας», παρά να επιδιώξει άλλες συμμαχίες από την αριστερά.
Ο Πάνος Καμμένος είχε δείξει ήδη από το 2014 ότι θα ήταν βολικός.
Προφανώς και δεν θα μάθαινε αυτός τον Αλέξη να «γράφει με το δεξί», γιατί σε αυτό ήταν… αυτοδίδακτος ο πρωθυπουργός, όμως πρόσφερε την κρίσιμη πλειοψηφία.
Όσο ο Τσίπρας απλώς ήθελε να κυβερνά και να περνάει τα μνημόνια, ο Καμμένος ήταν βολικός.
Οι διαφωνίες του εικονικές, το αίτημα του απλό –να πάρει υπουργεία– και ενίοτε έκανε και ντουέτο με τον Πολάκη στις επιθέσεις κατά της ΝΔ.
Όταν, όμως, ήρθε η ώρα ο Τσίπρας να σκεφτεί την επόμενη μέρα, τότε ο Καμμένος έγινε βαρίδι και επισφάλεια.
Ο Τσίπρας ήθελε να φτιάξει τη νέα κεντροαριστερά και άρα η «ψεκασμένη» ακροδεξιά δεν βόλευε πια.
Ήθελε να λεηλατήσει την κεντροαριστερά αλλά και άλλους χώρους, αλλά να μην μοιράζεται το παιχνίδι. Και γι’ αυτό μεθόδευσε την εξώθηση του Καμμένου.
Το «Μακεδονικό» ήταν απλώς το καλύτερο πρόσχημα.
Ο Τσίπρας ήθελε να το περάσει και γιατί το υποσχέθηκε στους αμερικανούς και τους γερμανούς και γιατί ήθελε να δείξει ότι είναι ηγέτης που λύνει προβλήματα.
Ο Καμμένος εάν συμφωνούσε, θα έχανε και την ψήφο του.
Ο Τσίπρας σε εκείνη ακριβώς τη φάση τον χειρίστηκε τον Καμμένο.
Εκμεταλλεύτηκε το γεγονός ότι ο Καμμένος δεν μπορούσε να κάνει πολιτική χωρίς τα υπουργεία και ήξερε ότι οι υπουργοί από τους ΑΝΕΛ δεν θα άφηναν τις καρέκλες.
Τον κράτησε μέσα στην κυβέρνηση «συνυπεύθυνο» για τις Πρέσπες. Και όταν ήρθε η ώρα απλώς του έδειξε την πόρτα.
Μάλιστα τον χειρίστηκε ακόμη και στην έξοδο.
Τον άφησε να πιστεύει ότι θα μπορούσε να φύγει από την κυβέρνηση και να παραμείνει αρχηγός κόμματος, την ώρα που η κυβέρνηση χρειαζόταν τις ψήφους βουλευτών του.
Μπορεί και να του το υποσχέθηκε κιόλας.
Και όταν είδε ότι ο Καμμένος έκανε τσαλίμια, απλώς τον τελείωσε.
Κόπηκε η συζήτηση για την κοινοβουλευτική ομάδα, αποσαφήνισε ότι οι «6» είναι πλέον συμπολίτευση και τίποτα άλλο και δημόσια ανακοίνωσε το πολιτικό τέλος του Καμμένου.
Ας μην ξεχνάμε ότι για τον Τσίπρα ο χειρισμός είναι και λίγο win win.
Κανένας στον ΣΥΡΙΖΑ δεν συμπαθούσε τον Καμμένο.
Όλη η εσωκομματική αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ ζητούσε ρήξη με τους ΑΝΕΛ.
Οπότε κι ο Τσίπρας δεν είχε κανένα θέμα να τον ρίξει στα λιοντάρια.
Ακόμη και τα άλλα …ταλέντα του Καμμένου, δηλαδή τον τρόπο που διεκδικούσε ρόλο «πορτιέρη» στη σχέση της κυβέρνησης με επιχειρηματίες, πλέον δεν τα χρειάζονταν ο Τσίπρας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει φτιάξει τη δική του διαπλοκή και μιλάει απευθείας με επιχειρηματίες.
Ωστόσο, δεν θα πρέπει να στεναχωριέται ο Πάνος Καμμένος.
Και εδώ που έφτασε πολύ ήταν, για έναν άνθρωπο που έχει θεωρούσε πολιτική ανάλυση την συνωμοσιολογία, που μπορούσε να πει τις μεγαλύτερες απιθανότητες, που ανακάτευσε πραγματικότητα και φαντασία, που έφερε ένα χωρίς προηγούμενο κιτς στη δημόσια ζωή.
Απλώς πέτυχε κάποιον που μπορούσε στην πραγματικότητα να είναι ακόμη πιο κυνικός από αυτόν.
Να τον εκμεταλλευτεί.
Και μετά απλώς να τον ακουμπήσει στον κάλαθο των αχρήστων.
Τι να κάνουμε Πάνο, όλα τελειώνουν κάποια στιγμή…
